Әні мен сөзі өзімдікі

13.02.1989

(Шымкент ауруханасында)

———————–

Желі ызғырған сезімнің шөлдерінде,

Көңілім – керуен үнсіз жортқан сағымданып.

Жеткізе алмай жанымның желкендерін

Арманның аққу-қазды көлдеріне.

————————

Көңілім – керуен, келеді,

Көңілім – керуен.

 ———————–

Әттең, керуен мұңға батып кер тартады,

Ауыр ойым қара жердей жүк артады.

Сағыныштың от желі бетке ұрып,

Сусыған мұңдақ жолды ұзартады.

————————–

Көңілім – керуен, келеді,

Көңілім – керуен.

————————-

Көңіл неге тыным таппай қаңғырады?

Дүние неге бос тірліктен жаңғырады?

Сусыз шөлде адасқан жолаушыдай,

Алаң көңіл неліктен қамығады?..

————————

Көңілім – керуен, келеді,

Көңілім – керуен.